مردی که نمی خندد
فقط، کمی تا سپیدی راه هست...مردی که نمی خندد
فقط، کمی تا سپیدی راه هست...بی قراری
و او باز هم نماند
در تزلزل غریب نمی دانم
در واهمه شنیدن دوستت دارم
در تکاپو و جنگ با سکوت
در تکرار و تکرر دوگانگی
او نیامده خواهد رفت
تا انزوای مرگ آور وهن
در ناامیدی من فروریخته بارور شود
او نخواهد ماند و من همچنان
درگیر قائله ای مختومه
تمام نمی شوم
تا شاید روزی، شبی از پاییز، زمستان
شبی شبیه یلدا
بر تابوت این ناباوری بنشینم
به چ.و که دوستش نمی داشتم
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد