دوستت دارم به خدا!

5/7 ،10 ،11، 9/9

می خواهی بدانی که این عابران خمیده و خسته بر

گسترهُ پیاده روها باورت می کنند یا نه؟

می خواهی فریاد بر لب آوری که

به خدا راست بود آنچه گفته ام

اما باورت نمی کنند

گریه می کنی،درخت چنار کوچه را

از خشم به مشت و لگد می کوبی

ولی تنها تویی که آسیب دیده ای

و از هیچ باوری خبری نیست

از هیچ نگاه آغشته به ترحم

خبری نیست

آیا باور 10 بودن

آیا خواستن 10 بودن برای تو را

دروغ پنداری؟

باور گفتگوها،اشک ها،بغض ها را

دروغ می دانی؟

گلویت از شدت فریاد پاره می شود

رنگی به صورتت نمانده

تنها امیدت تو را دروغ می داند

این سرآغاز نابودی نیست؟

با همهُ این ها بدان

باور خوب دیدن از وجودم نمی رود

تو را راست،خوب،مهربان و

همیشه ماندنی خواهم دید

حتی اگر نباشی!