بی عنوان

حالا که دیگر نیستی

حالا که رفته ای

بعد از گذشتِ سال ها

باز هم در تاریکی شب

خاطره ات را در آغوش می کشم

حالا که نیستی

با بوسه بر لب های خیالی ات

شب را به شبِ دیگر می رسانم

اشکم بند نمی آید

دیگر حوصله ای برایم نمانده است

پس هر صدا و نوای آشنایی

پس هر چیزی که تو را به یادم می آورد

می فهمم که تنهای تنهایم

خاطر و خاطره ام خراب شده

ولی کاش می شد با طلوع صبح فردا

یا با سفری به آن کجا

همه چیز را از یاد برد

ولی دریغ که جاده هم بوی تو می دهد

و صد افسوس

 مدت هاست،

که از روشنای صبح هم خبری نیست.